Eto na naman po tayo. Pero pakituloy ang pagbabasa, sa tingin ko mas mahalaga ito kaysa iba. Hindi naman Histo heavy ito.
Lumaki tayo sa paniniwalang ang tao ang pinakamataas na uri ng hayop, at kasama tayo sa mga nakapasa sa pagsubok ng kalikasan. Survival of the fittest ang ngalan ng laro, at akalain mo kasali tayo sa final round...kalaban ang mga aso, daga at iba pang hayop, lalung-lalo na ang nangunguna sa laban--ang ipis.
Ngayong araw (supposedly, noon) ay napakilala sa'min ang isang teorya na ang mga tao ay sinwerte lamang sa laro ng buhay. Nagkataong nasa tamang lugar at panahon tayo kaya tayo nabubuhay hanggang ngayon. At kung itutuloy pa natin ang analohiya ng mga game show, lotto ang buhay and we hit the jackpot.
Pero sa kung ano pa mang anggulo natin tignan, mapa-survival of the fittest man o weather-weather lang yan, ang mga teoryang ito ay napaka-humbling. So much for being the top consumers in the food chain. Sakaling ang unang teorya nga ang tama, huli pa rin tayo sa isang lahi ng mga insektong nakikikain at nakikitira sa'tin. Oo, inaapakan natin ang mga (lecheng) ipis na iyon pero bilang isang lahi mas matagal na silang nabubuhay kaysa sa'tin at mas matagal pa silang mabubuhay sa'tin.
Kung sa pangalawa nama'y humbling pa rin ang ating pamamalagi sa mundong ibabaw dahil dito, wala sa'ting mga kamay ang kapalaran. Binigyan lang tayo ng isang shot, one long shot that is, at hindi ba't isang napakagandang bagay iyon upang ipagpasalamat at pahalagahan? Patuloy na gumugulong ang roleta ng buhay, at patuloy rin tayong naglalaro. Ngayong araw na ito (again, supposedly) napaalalahanan akong tumigil at pag-isipan kung tama pa ba ang laro ko.
(fin)
*
May malaking pagkakaiba ang lonely at alone. Nangungulila't nag-iisa. Pakiramdam ko nag-iisa ako ngayon. At nawawala. 'Di ako malungkot at lalong 'di emo. Lost lang. Pwedeng pakihanap ako?
Lumaki tayo sa paniniwalang ang tao ang pinakamataas na uri ng hayop, at kasama tayo sa mga nakapasa sa pagsubok ng kalikasan. Survival of the fittest ang ngalan ng laro, at akalain mo kasali tayo sa final round...kalaban ang mga aso, daga at iba pang hayop, lalung-lalo na ang nangunguna sa laban--ang ipis.
Ngayong araw (supposedly, noon) ay napakilala sa'min ang isang teorya na ang mga tao ay sinwerte lamang sa laro ng buhay. Nagkataong nasa tamang lugar at panahon tayo kaya tayo nabubuhay hanggang ngayon. At kung itutuloy pa natin ang analohiya ng mga game show, lotto ang buhay and we hit the jackpot.
Pero sa kung ano pa mang anggulo natin tignan, mapa-survival of the fittest man o weather-weather lang yan, ang mga teoryang ito ay napaka-humbling. So much for being the top consumers in the food chain. Sakaling ang unang teorya nga ang tama, huli pa rin tayo sa isang lahi ng mga insektong nakikikain at nakikitira sa'tin. Oo, inaapakan natin ang mga (lecheng) ipis na iyon pero bilang isang lahi mas matagal na silang nabubuhay kaysa sa'tin at mas matagal pa silang mabubuhay sa'tin.
Kung sa pangalawa nama'y humbling pa rin ang ating pamamalagi sa mundong ibabaw dahil dito, wala sa'ting mga kamay ang kapalaran. Binigyan lang tayo ng isang shot, one long shot that is, at hindi ba't isang napakagandang bagay iyon upang ipagpasalamat at pahalagahan? Patuloy na gumugulong ang roleta ng buhay, at patuloy rin tayong naglalaro. Ngayong araw na ito (again, supposedly) napaalalahanan akong tumigil at pag-isipan kung tama pa ba ang laro ko.
(fin)
*
May malaking pagkakaiba ang lonely at alone. Nangungulila't nag-iisa. Pakiramdam ko nag-iisa ako ngayon. At nawawala. 'Di ako malungkot at lalong 'di emo. Lost lang. Pwedeng pakihanap ako?
No comments:
Post a Comment