Thursday, February 12, 2009

(Sandali lang...)

wala pa'kong maisip na pamagat. Sinubukan kong mag-isip pero *kroo kroo* lang sabi ng isip ko. Or wait. Wala talaga as in empty as a...see I can't even complete the sentence.

Wala nang kulay.
nakasuko ang mga kamay sa kakahuyan.
nakapikit,
nakanganga,
Nakasampa ang ulo sa semento,
Isang lolong nakahandusay sa bangketa.

Sa isang umaga nakilala ko ang tao.

Isang lolong nakaluhod sa bangketa.
Nakasampa ang braso sa isang bato,
nakangiti,
nagsusulat,
ipinapasa ang sikreto ng nakatagong kayamanan.
Wala nang oras.

*

Ibinase sa sariling karanasan bagamat may mga detalyeng iniba. Sa totoo lang, isa lang ang detalyeng kaiba sa'king nakita. Basahin sa kung anong paraang naisin ngunit may natatangi akong intensyon na sana'y mahanap niyo sa pagbasa.

"...As a poet, what interests me about a hinge is its two defining qualities: a hinge—like other devices—connects objects; it serves as a point of connection, a joining, a joint. But so is glue, a screw, a nail, a hasp, a clasp, a knot, a lock. What distinguishes a hinge from most other forms of connecting is the fact that it allows relative movement between two (or more) solid objects that share an axis." mula sa A Brief Poetics of the Hinge ni Catherine Barnett ng University of Arizona Poetry Center


**
Kung may nalaglag sa iyong kamay na biyaya nang walang ginagawa man lamang (at malamang nais mong manatili ang nasabing biyaya), hindi ba't nararapat lamang na may gawin ka naman upang ito'y hindi mawala na parang bula?

No comments: