habang gumugulong ang mga salita mula sa aking dila, hindi ko namamalayang tumatakbo na pala ang mga sinasabi ko mula sa'king isipan. nawawalan ng kontrol sa mga bagay-bagay hanggang ang mga tao sa paligid ay hindi na'ko maintindihan. sa sakit ng ulo, inakala kong ambulansya ang paparating na tunog ngunit nang dumating ang hikbi sa dulo ng mahabang "waaang", nahuli ko. bata lang pala. batang umiiyak. batang may kasiguruhan sa nadarama. batang hindi umiikot sa ulo ang lahat ng pwedeng umikot na parang karambola. batang alam niya kung bakit siya umiiyak. batang alam kung bakit masakit. batang di nagdidiliryo. batang di gaya ko.
sorry kinailangan ko lang magpost ng something.
No comments:
Post a Comment